کشف آن ثروتی که درست جلوی چشمانمان قد علم کرده اما قادر به دیدنش نیستیم. نه آن که بی تفاوت باشیم. اتفاقا می خواهیم ببینیم. با تمام وجودمان می خواهیم فقط شاید چطور دیدنش را یادمان نداده اند.کاشف بودن در سفر به جاری بودن است. به رفتن و رسیدن و تامل کردن است. یک دل سیر سیاحت کردن و کنجکاوانه به نظاره نشستن است تا کنار رفتن پرده. آن لحظه ای که آگاهی بر مسیر نور می اندازد و راز سفر برایت برملا می شود.آن گنجی که در جستجویش هستیم؛شاید بر دیوار یک عمارت نقش بسته باشد،یا در چهره ی یک کشاورز روستایی،یا در طنین قدم زدن بر سنگ فرش خیابانی به جا مانده از دل تاریخ،یا در طعم غذایی محلی که تا کنون مزه اش را نچشیده ایم،یا کسی چه می داند، شاید در زبان مردم آن آبادی که آب را مهر صدا می زنند، جا خوش کرده است.خلاصه آن قدر راز سر به مهر برای کشف در سفر وجود دارد که به تمام سختی هایش می چربد. فقط باید بلد باشیم و بدانیم که در کجا به دنبال این مرواریدهای کمیاب، این تجربه های بی بدیل بگردیم یا شاید بهتر آن است که سری بچرخانیم و بپرسیم که از چه کسی می توانیم رسم سفر بیاموزیم؟اینجا نیز مانند هر سیر و سلوک دیگری در زندگی، راهنمایی لازم است. راهنمایی راه بلد، جا بلد و نظاره گری قهار که بداند باید به هر چیز چگونه نگاه کنیم.توربین برای همین آمده. آمده تا حلقه ی اتصال بلدهای سفر باشد به مسافران.از راه بلد گرفته تا جا بلد و مردم بلد.با توربین ، کشف در انتظار است!